ψιλωτής

ο, ΝΜ [ψιλῶ]

αυτός που αποψιλώνει

νεοελλ.

ζωολ. α) παλαιότερη ονομασία γένους δίπτερων εντόμων

β) παλαιότερη ονομασία γένους κολεόπτερων εντόμων

μσν.

γραμμ. α) αυτός που χρησιμοποιεί ψιλή αντί τής δασείας («ψιλωταὶ οἱ Ἴωνες», Τζέτζ.)

β) αυτός που προφέρει ή γράφει με ψιλό σύμφωνο, λ.χ. με κ αντί τού χ («τῶν ψιλωτῶν γὰρ οὖτοι καὶ σπανιάκις Ἀττικοὶ ψιλοῡσι καὶ δασέα», Τζέτζ.).